Tochtige achterdocht
Niets of niemand
laat een slijmspoor na
behalve de slak en
het openbaar vervoer.
Zoals de waard is
bedient hij zijn gasten
die wanbetalers zijn
tot zij na afloop afrekenen.
Rechtvaardigheid
is een heilig streven
maar eveneens
een reden voor oorlog.
En de wetenschap
weet de oplossing al
maar verliest zich in
experimenten.
In die wereld
hield ik mij staande
door te gaan liggen
als ik niet kon zitten.
En bladerde eenzaam
door mijn agendaweken
tot ik haar tegenkwam
toen ik op de bus wachtte.
Ik zocht mijn woorden
angstig want zij richtte haar
verwachtingsvolle sturingsdolle
ogen op de mijne, ik zei:
"Het minst slechte
is niet goed genoeg voor jou
mijn vrijwel alles!
Ik wil omgang met veel
heel veel gemeenschap
op die van goederen na.
We kunnen altijd nog scheiden
dus kom mee, neem de gok!"
Al mijn woorden
zoet maar vrijblijvend
met altijd een uitvlucht
ze mochten niet baten.
Ik wist haar wel te prikkelen
maar niet waar ik dat wenste
Ik vroeg "Ga je mee vrijen?"
Ze zei "Mijn kat moet nog eten".
Zo kon ik die avond gewoon
voetbal kijken en vroeg naar bed
en haar kat kreeg gewoon
te eten en zelfs ook nog liefde.
Wie zelf in de kamer de warmte
van vertrouwen versmaadt
en de deur open doet voor
de tocht der achterdocht weet:
Zoals de waard is
vult hij de glazen
Hij lengt voor het vullen
de wijn nog wat aan.
En alles lijkt vager
en trager door wijn.
De waard blijft maar schenken
en ik heb geen cent.
Het belang ligt meer in
acceptatie dan berusting.
De snelbus wordt ingehaald
door een bejaarde wijnslak.
Je kan je gaan verzetten
maar dat vertraagt weer de boel.
Er valt heus niets stil, alleen
alles gaat stroperig.
En iedereen laat
slijmsporen na
als een trein met
vierkante wielen,
de slak op mijn
autoruit, de bus
waarin ik haast heb
of de wetenschap
die het antwoord weet
op rechtvaardigheid
maar net als ik verzandt
in een eindeloos experiment.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten